استئوآرتریت یا آرتروز شایع‌ترین بیماری مزمن مفصلی است. استئوآرتریت با عناوین آرتروز ساییدگی و پارگی (wear-and-tear)، آرتریت دژنراتیو و بیماری دژنراتیو مفصلی نیز نامیده می‌شود.
مفصل جایی است که دو استخوان به هم می‌رسند. غضروف بافت محافظی است که نقاط انتهایی استخوان‌ها را می‌پوشاند. در اثر آرتروز، این غضروف‌ها فروپاشیده می‌شوند و در نتیجه استخوان‌های داخل مفصل به یکدیگر نزدیک می‌شوند. این مسئله باعث بروز درد، سفتی و سایر علائم می‌شود.
آرتروز می‌تواند در هر مفصلی رخ دهد. با این حال، شایع‌ترین نواحی بدن که درگیر این بیماری می‌شوند عبارتند از:
- دست‌ها
- انگشتان دست
- شانه
- ستون فقرات، به طور معمول در گردن یا کمر
- مفصل ران
- زانو
آرتروز اغلب در افراد مسن رخ می‌دهد، گرچه ممکن است در هر سنی از بزرگسالی هم بروز نماید.
آرتروز سبب ناتوانی می‌گردد. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC) اعلام داشته که این بیماری بیش از 32/5 میلیون فرد بزرگسال در ایالات متحده را تحت تأثیر قرار داده است. در این مقاله تمام آن چیزهایی که لازم است در مورد آرتروز بدانید، از درمان گرفته تا پیشگیری و موارد دیگر را در اختیار شما قرار خواهیم داد.
علائم آرتروز
شایع‌ترین علائم آرتروز (استئوآرتریت) عبارتند از:
- درد مفصلی
- سفتی در مفصل
- از دست دادن انعطاف پذیری و کاهش دامنه حرکتی
- حساسیت یا ناراحتی هنگام فشار دادن انگشتان بر روی نواحی تحت تأثیر
- التهاب
- هنگام حرکت مفاصل، صدای تلق‌تلوق یا خرت خرت، کلیک کردن، ترکاندن و صداهایی شبیه به آن به گوش برسد
- خارهای استخوانی یا توده‌های اضافی استخوان که معمولاً بدون درد باشند
با پیشرفت آرتروز، درد وابسته به آن نیز ممکن است شدیدتر شود. با گذشت زمان، تورم در مفصل و ناحیه اطراف آن هم ممکن است رخ دهد. بیاموزید که چگونه علائم اولیه آرتروز را تشخیص دهید، تا بتواند به شما در مدیریت بهتر این بیماری کمک کند.
دلایل بروز آرتروز
آرتروز در اثر آسیب مفاصل بروز می‌کند. این آسیب در طول زمان بواسطه اثر تجمعی بوقوع می‌پیوندد، به همین دلیل سن یکی از دلایل اصلی آسیب مفصلی است که منجر به آرتروز می‌شود. هر چه سن بیشتر باشد، استرس‌های مکرر بیشتری بر مفاصل‌تان وارد خواهد شد.
سایر علل آسیب مفصلی عبارتند از:
آسیب های قبلی؛ نظیر پارگی غضروف، دررفتگی مفاصل یا آسیب‌های رباطی
- ناهنجاری مفصلی
- چاقی
- پاسچر ضعیف
برخی از ریسک فاکتورها احتمال ابتلا به آرتروز را افزایش می‌دهند. آنها عبارتند از:
- داشتن سوابق خانوادگی ابتلا به این بیماری، به ویژه والدین یا خواهر و برادر
- جنسیت، زنان دارای میزان آرتروز بالاتری نسبت به مردان هستند
- بر اساس اظهارات بنیاد آرتریت، داشتن حداقل 50 سال سن
- رسیدن به سن یائسگی
- داشتن موقعیت‌های شغلی که شامل زانو زدن، کوهنوردی، بلند کردن اجسام سنگین یا کارهای مشابه باشد
- سابقه آسیب دیدگی
- اضافه وزن یا چاقی
- پاسچر ضعیف
- داشتن بیماری دیگری که بر سلامت مفاصل شما تأثیر بگذارد، مانند دیابت یا نوع دیگری از آرتریت
وجود آرتروز در قسمتی از بدن شما، خطر ابتلا به آرتروز را در سایر قسمت‌های بدن شما نیز افزایش می‌دهد. درباره دلایل احتمالی بروز آرتروز بیشتر بدانید.
درمان آرتروز
درمان آرتروز بر مدیریت علائم متمرکز است. نوع درمانی که بیشترین کمک را به شما می‌کند تا حد زیادی به شدت علائم و محل آنها بستگی دارد.
اغلب، داروهای بدون نسخه (OTC)، تغییر سبک زندگی و درمان‌های خانگی برای تسکین درد، سفتی و تورم کافی است.
داروها
برخی از انواع مختلف داروهای آرتروز می‌توانند به تسکین درد کمک کنند. آنها عبارتند از:
- مسکن های خوراکی. استامینوفن (تیلنول) و سایر مسکن‌ها به کاهش درد کمک می‌کنند ولی تورم را کاهش نمی‌دهند.
- مسکن های موضعی درد. این داروهای بدون نسخه افلب به صورت کرم، ژل و چسب ضد درد در دسترس هستند. آنها به بی حس شدن ناحیه مفصلی کمک می‌کنند و می‌توانند درد را به ویژه در خصوص دردهای خفیف آرتریت تسکین دهند.
- داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی (NSAIDs). داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی مانند ایبوپروفن (Advil, Motrin) و ناپروکسن (Aleve, Naprosyn) به کاهش تورم و همچنین درد کمک می‌کنند.
- کورتیکواستروئیدها. این داروهای تجویزی به شکل خوراکی در دسترس می‌باشند. آنها همچنین می‌توانند از طریق تزریق مستقیم به داخل مفصل تزریق شوند. به عنوان مثال می‌توان به کورتیزون و تریامسینولون استونید (Kenalog-40, Zilretta) اشاره کرد.
- سیمبالتا. پزشک شما ممکن است داروی ضد افسردگی دولوکستین (Cymbalta) را تجویز کند که سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) نیز آن را برای درمان دردهای اسکلتی عضلانی تأیید نموده است.
پزشک شما به عنوان اولین رویکرد، ممکن است مصرف داروهای بدون نسخه (OTC) را توصیه نماید. درباره داروهای بدون نسخه و داروهای تجویزی برای آرتروز بیشتر بدانید.
مدیریت وزن
اضافه وزن به مفاصل شما فشار مضاعف وارد کرده و باعث بروز درد می‌شود. کاهش چند پوندی وزن بدن به کاهش فشار و درد کمک فراوانی می‌کند. دستیابی به وزن متوسط همچنین خطر سایر مشکلات سلامتی مانند دیابت و بیماری قلبی را کاهش می‌دهد.
خواب کافی
استراحت دادن به عضلات می‌تواند تورم و التهاب را کاهش دهد. با خودتان مهربان باشید و زیاده روی نکنید. خواب کافی شبانه در مدیریت موثرتر درد می‌تواند به شما کمک کند.
گرما و سرما درمانی
برای تسکین درد و سفتی عضلات گرما یا سرما درمانی را آزمایش کنید. کمپرس گرم یا سرد را به مدت 15 تا 20 دقیقه، طی روز چند بار بر روی مفاصل دردناک خود قرار دهید.
ورزش
فعالیت بدنی، عضلات اطراف مفاصل را تقویت می‌کند و در کاهش سفتی کمک شایانی به شما می‌کند. برای انجام حداقل 20 تا 30 دقیقه فعالیت بدنی روزانه و یا 50 تا 60 دقیقه فعالیت بدنی بصورت یک روز در میان برنامه ریزی کنید. فعالیت‌های ملایم و low impact مانند پیاده روی یا شنا را انتخاب کنید. تای چی و یوگا همچنین می‌توانند انعطاف پذیری مفاصل را بهبود بخشند و به مدیریت درد کمک کنند.
نکته پایانی در مورد درمان
این اقدامات می‌توانند به از بین بردن علائم شما و بهبود کیفیت زندگی شما کمک کنند. لیست کامل از درمان های آرتروز را در این متن بررسی کنید.
عوارض آرتروز
به خوبی شناخته شده است که آرتریت، از جمله آرتروز، می‌تواند باعث عوارض فیزیکی شود. آرتروز (استئوآرتریت) می‌تواند باعث ایجاد عوارض عاطفی نیز گردد.
عوارض جسمی شامل:
- خواب ضعیف
- افزایش وزن در نتیجه درد یا محدودیت حرکتی
- استئونکروز یا مرگ استخوانی
- فرسایش رباط‌ها و تاندون‌ها
- شکستگی‌های مویی
- همارتروز یا خونریزی نزدیک (داخل) مفصل
عوارض عاطفی شامل اضطراب و افسردگی ناشی از از دست دادن عملکرد است. سایر عوارض آرتروز را کشف کنید.
استئوآرتریت و غضروف
غضروف ماده‌ای سخت، لاستیکی و انعطاف پذیر است که نرم‌تر از استخوان می‌باشد. وظیفه آن محافظت از سرهای انتهایی استخوان داخل مفصل است و به آنها اجازه می‌دهد به راحتی در کنار یکدیگر حرکت کنند.
هنگامی که غضروف دچار فروپاشی می‌شود، این سطوح استخوانی حفره دار و خشن می‌گردند. این موضوع می‌تواند باعث درد در مفصل و تحریک بافت‌های اطراف شود. غضروف آسیب دیده نمی‌تواند خود را ترمیم کند، زیرا حاوی هیچ رگ خونی نیست.
هنگامی که غضروف به طور کامل از بین برود، بالشتک ضربه‌گیر فراهم آمده ناپدید می‌شود و امکان تماس استخوان با استخوان فراهم می‌آید. تماس استخوان به استخوان می‌تواند باعث درد شدید و سایر علائم مرتبط با آرتروز شود. در اینجا نکات دیگری است که باید در مورد غضروف، مفاصل و آرتروز بدانید.
آرتروز شدید
آرتروز وضعیتی پیشرونده با پنج مرحله از 0 تا 4 است. مرحله اول (0) نشان دهنده یک مفصل معمولی است، مرحله 4 نشان دهنده آرتروز شدید است. همه افرادی که آرتروز دارند تا مرحله 4 پیشرفت نمی‌کنند. این وضعیت اغلب قبل از رسیدن به این مرحله تثبیت می‌شود.
افراد مبتلا به استئوآرتریت شدید، از دست دادن غضروف را بطور گسترده یا کامل در یک یا چند مفصل تجربه می‌نمایند. اصطکاک ناشی از برخورد استخوان به استخوان مشکلات بسیاری را ایجاد می‌کند، مانند:
- افزایش تورم و التهاب. مقدار مایع سینوویال در مفصل ممکن است افزایش یابد. به طور معمول، این مایع به کاهش اصطکاک در حین حرکت کمک می‌کند. با این حال، در مقادیر شدیدتر، می‌تواند باعث بروز تورم در مفاصل شود. قطعات غضروف شکسته نیز ممکن است در داخل مایع سینوویال شناور شوند و درد و تورم را افزایش دهند.
- افزایش درد. ممکن است در حین فعالیت‌ها و همچنین زمانی که در حال استراحت هستید احساس درد کنید. اگر در طول روز از مفاصل خود زیاد استفاده کرده باشید، ممکن است افزایش سطح درد را در اواخر روز احساس کنید.
- کاهش دامنه حرکتی. به دلیل سفتی یا درد در مفاصل، ممکن است نتوانید حرکت کنید. این می‌تواند لذت بردن از فعالیت‌های روزمره را که قبلاً به راحتی انجام می‌شد، دشوارتر کند.
- بی ثباتی مفصل. مفاصل شما ممکن است از ثبات کمتری برخوردار شوند. به عنوان مثال، اگر آرتروز شدید در زانوهای خود دارید، ممکن است دچار قفل شدن مفصل (عدم حرکت ناگهانی) یا کمانی شدن مفصل (خمیدگی زانو به خارج) را تجربه کنید. کمانی شدن می تواند باعث سقوط و آسیب شود.
- نشانه‌های دیگر. با ادامه فرسایش مفصل، ضعف عضلانی، خار استخوانی و تغییر شکل مفصل نیز ممکن است رخ دهد.
آسیب مفصلی ناشی از آرتروز شدید قابل برگشت نیست، ولی شیوه‌های درمانی رایج می‌توانند به کاهش علائم کمک کنند. هر آنچه را که باید در مورد آرتروز پیشرفته بدانید بیابید.
آرتروز (التهاب مفصلی) | Forever Arthritis
آرتروز شایع‌ترین بیماری مزمن مفصلی است که در اثر تخریب لایه‌های غضروف مفصلی در استخوان‌ها اتفاق می‌افتد. در اثر آرتروز، این غضروف‌ها فروپاشیده شده و در نتیجه استخوان‌های داخل مفصل به یکدیگر نزدیک می‌شوند. این مسئله باعث بروز درد، سفتی و سایر علائم بوده و بسیار آزار دهنده است. در این زمان معمولا دامنه حرکتی عضو کاهش یافته و منجر می‌شود در مفصل درگیر فرد نتواند حرکت زیادی داشته باشد.
