استئوآرتریت (آرتروز) شایع‌ترین شکل آرتریت است که به همراه ساییدگی مفاصل و از دست دادن غضروف ظاهر می‌گردد و موجب سایش استخوان‌ها بر روی همدیگر می‌شود. این آسیب برگشت پذیر نیست. در این مقاله به درمان دارویی آرتروز میپردازیم. به آرین کینتیک همراه باشید.
آرتروز ممکن است به طور طبیعی و با افزایش سن ایجاد شود، ولی بزرگسالان جوانتر نیز ممکن است به آن مبتلا شوند. همچنین می‌تواند در اثر آسیب‌های مکرر به بافت استخوانی و مفصلی نیز پدیدار گردد.
چاقی یک ریسک فاکتور برای آرتروز است زیرا وزن اضافی می‌تواند به مفاصل شما فشار بیاورد. آرتروز باعث بروز درد و التهاب می‌شود که حرکات روزمره را به چالش خواهد کشید.
داروها می‌توانند به کاهش درد و التهاب کمک کنند. پزشک شما احتمالاً در شروع داروهای ضد درد و ضد التهابی بدون نسخه (OTC) را تجویز می‌کند. اگر این داروها مؤثر واقع نشدند یا اگر به مورد شدیدی از آرتروز دچار شدید، پزشک ممکن است برای شما داروهای تخصصی تر تجویز نماید.
داروهای ضد درد و ضد التهابی زیادی برای درمان آرتروز وجود دارد. در اینجا با گزینه‌های مختلف داروهای مصرفی آشنا شوید و با پزشک خود همکاری نمایید تا بهترین نتیجه را کسب نمایید.
داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs)
در درمان دارویی آرتروز داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی درد را درمان می‌کنند. آنها همچنین به جلوگیری از التهاب دردناک و آسیب مفاصل کمک می‌کنند. آنها بهترین گزینه برای درمان آرتروز هستند زیرا موثر و غیر آرامبخش هستند.
داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی به صورت خوراکی و موضعی وجود دارند. گزینه‌های زیادی موجود هستند که برخی از آنها حتی بدون نسخه در دسترس می‌باشند. داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی خطراتی را نیز به همراه خواهند داشت.
عوارض جانبی آنها می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
- تحریک معده، زخم سطحی معده یا زخم معده (این مورد می‌تواند منجر به خونریزی معده و حتی مرگ گردد)
- مشکلات کلیوی
اگر بیماری کلیوی دارید، از پزشک خود بپرسید که آیا NSAID ها برای شما بی خطر هستند یا خیر.
اگر به آسپرین حساسیت دارید، نباید از NSAID استفاده کنید.
بدون مشورت با پزشک خود، داروهای NSAID را برای طولانی مدت مصرف نکنید. ضروری است تا پزشک در طول درمان شما را تحت نظر داشته باشد.
نمونه هایی از داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی عبارتند از:
آسپرین
آسپرین یک داروی ضد التهابی غیر استروئیدی بدون نسخه است که در درمان دارویی آرتروز درد و التهاب را درمان می‌کند. می‌تواند به درمان علائم آرتروز کمک کند تا کیفیت زندگی شما را افزایش دهد.
ایبوپروفن (Advil, Motrin, IBU-Tab)
ایبوپروفن یک داروی ضد التهابی غیر استروئیدی بدون نسخه است. مصرف طولانی مدت ایبوپروفن به دلیل خطر خونریزی معده و حمله قلبی توصیه نمی‌شود.
سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) توصیه می‌کند که ایبوپروفن را با کمترین دوز ممکن مصرف کنید و حداکثر تا 10 روز از آن مصرف کنید. شما نباید بیش از 10 روز ایبوپروفن مصرف کنید مگر اینکه پزشک برای شما تجویز نماید.
ناپروکسن (Naprosyn) و ناپروکسن سدیم (Aleve)
ناپروکسن و ناپروکسن سدیم برای درمان درد و التهاب آرتروز مورد استفاده قرار می‌گیرد.
ناپروکسن تنها با نسخه در دسترس است. ناپروکسن سدیم هم بدون نسخه در دسترس است و دوزهای بالاتر آن به صورت فروش با نسخه موجود است.
برخی از عوارض جانبی ناپروکسن و ناپروکسن سدیم عبارتند از:
- سوزش معده
- درد معده
- حالت تهوع
- اسهال
- سردرد
- سرگیجه
- خواب آلودگی
دیکلوفناک (Zipsor, Voltaren) و دیکلوفناک میزوپروستول (Arthrotec)
دیکلوفناک یک داروی ضد التهابی غیر استروئیدی است که به دو شکل خوراکی و موضعی وجود دارد.
داروی خوراکی Zipsor با نسخه در دسترس است، در حالی که داروی موضعی Voltaren بدون نسخه در دسترس است.
داروی خوراکی دیکلوفناک میزوپروستول (Arthrotec)، دیکلوفناک را با دارویی که از زخم معده محافظت می‌کند ترکیب می‌شود.
عوارض جانبی دیکلوفناک عبارتند از:
- درد معده
- اسهال
- حالت تهوع
سایر داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی تجویزی برای درمان دارویی آرتروز (داروهای تایید شده)
- سلکوکسیب (Celebrex)
- دیفلونیزال
- اتودولاک
- فنوپروفن (Nalfon)
- فلوربیپروفن
- ایندومتاسین (Indocin)
- کتوپروفن
- کتورولاک
- مکلوفنامات
- مفنامیک اسید (Ponstel)
- ملوکسیکام (Mobic)
- نابومتون
- اگزاپروزین (Daypro)
- پیروکسیکام (Feldene)
- سولینداک
- تولمتین
داروهای مسکن
برخلاف داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی، مسکن‌ها التهاب را درمان نمی‌کنند.
این دسته از داروها با مسدود کردن سیگنال‌هایی درد، از احساس درد جلوگیری بعمل می‌آورند.
نمونه‌هایی از مسکن‌ها عبارتند از:
استامینوفن (Tylenol)
استامینوفن (تیلنول) یک مسکن بدون نسخه است که به صورت خوراکی استعمال می‌شود:
- کپسول ژلاتینی
- قرص
- شربت
در سال 2011، FDA حداکثر دوز استامینوفن مصرفی را 4000 میلی‌گرم (mg) در روز تعیین کرد. پس از اعلام FDA، شرکت سازنده تایلنول، حداکثر دوز مصرفی روزانه خود را برای استامینوفن 3000 میلی‌گرم تعیین کرد.
نظارت بر میزان مصرف روزانه استامینوفن بسیار مهم است. مصرف دوزهای بالای استامینوفن برای طولانی مدت می‌تواند منجر به آسیب کبدی یا نارسایی کبد شود که می‌تواند کشنده باشد.
به همراه استعمال استامینوفن، در مصرف نوشیدنی‌های الکلی باید احتیاط شود. مصرف نوشیدنی الکلی با استامینوفن خطر ابتلا به مشکلات کبدی را افزایش خواهد داد.
دولوکستین (Cymbalta)
دولوکستین برای درمان افسردگی استفاده می‌شود. با این حال، از آن برای درمان درد مزمن ناشی از آرتروز نیز استفاده می‌شود.
عوارض جانبی آن عبارتند از:
- خستگی
- حالت تهوع
- یبوست
مسکن‌های موضعی
داروهای ضد درد موضعی به شرح زیر است:
- پمادها
- کرم‌ها
- ژل‌ها
- چسب‌ها
آنها جایگزین داروهای خوراکی یا تزریقی هستند که برای درمان آرتروز استفاده می‌شوند.
آنها هم بصورت بدون نسخه و هم بصورت با نسخه در دسترس می‌باشند. برخی از آنها برای درمان‌های موضعی تسکین فوری و کوتاه مدت مناسب هستند، در حالی که برخی دیگر برای تسکین طولانی مدت مناسب می‌باشند.
مسکن‌های موضعی عبارتند از:
- کپسایسین (Capzasin, Zostrix, Icy Hot). این داروی بدون نسخه از فلفل کاین تهیه شده و به صورت کرم عرضه می‌شود.
- ژل و محلول سدیم دیکلوفناک (Voltaren, Solaraze, Pennsaid). این داروی ضد التهابی غیر استروئیدی موضعی بدون نسخه و با نسخه در دسترس است.
- چسب لیدوکائین. لیدوکائین می‌تواند نواحی خاصی از درد آرتروزی را درمان کند، اما معمولاً در درمان اولیه تجویز نمی‌شود.
- متیل سالیسیلات و منتول (Bengay). این کرم دارویی از گیاهان نعناع ساخته شده و همچنین حاوی یک داروی ضد التهابی غیر استروئیدی موضعی شبیه آسپرین است.
- ترولامین سالیسیلات (Aspercreme). این کرم حاوی یک داروی آسپرین مانند است که التهاب و درد را تسکین می‌دهد.
کالج آمریکایی روماتولوژی (ACR) و بنیاد آرتریت (AF)، کپسایسین موضعی را برای آرتروز مفاصل زانو توصیه می‌کنند.
ضمناً ژل موضعی هیت لوشن (Heat Lotion) به همراه ژل ام. اس. ام (MSM Gel) از تسکین دهنده‌های موضعی موثر برای آرتروز مفصلی (مراحل غیر حاد) می‌باشند که مورد تأیید مراجع علمی امریکا می‌باشند. بعلاوه جهت بهبود بیماری آرتروز توصیه می‌گردد تا از پکیج ویژه درمان آرتروز که بر پایه گیاهان دارویی بسیار موثر تهیه شده‌اند استفاده نمایید.
کورتیکواستروئیدها
کورتیکواستروئیدها، که در گروه داروهای استروئیدی جای می‌گیرند، گاهی اوقات و به طور مختصر در موارد شدید آرتروز مورد استفاده قرار می‌گیرند. با این حال، اگر برای درمان طولانی مدت استفاده شوند، خطرات زیادی به همراه خواهند داشت.
مانند داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی، استروئیدها هم التهاب را کاهش می‌دهند اما برای گوارش بسیار مضر هستند. بر خلاف داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی، آنها مشکلات کلیوی ایجاد نمی‌کنند. بدان معنی که آنها می‌توانند انتخاب ایمن‌تری برای افراد مبتلا به بیماری کلیوی باشند.
کورتیکواستروئیدهای تزریقی برای درمان آرتروز استفاده می‌شود. آنها مستقیماً به داخل مفاصل تزریق می‌شوند.
عوارض جانبی همه استروئیدها می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
- افزایش سطوح قند خون
- زخم معده
- فشار خون بالا
- تحریک پذیری و افسردگی
- آب مروارید یا کدر شدن عدسی چشم
- پوکی استخوان
داروهای کورتیکواستروئیدی عبارتند از:
- بتامتازون (Celestone Soluspan)
- کورتیزون
- دگزامتازون
- هیدروکورتیزون (Solu-Cortef)
- متیل پردنیزولون (Depo-Medrol, Solu-Medrol)
- پردنیزولون
- تریامسینولون استونید (Kenalog-40, Zilretta)
مخدرها
این داروهای مسکن تجویزی نحوه احساس درد را تغییر می‌دهند، اما از التهاب جلوگیری نمی‌کنند.
مخدرها اعتیاد آور، قدرتمند و آرامبخش هستند. آنها را می‌توان با سایر درمان‌هایی که اعتیاد آور و آرامبخش نیستند ترکیب کرد.
مخدرها همچنین می‌توانند تعادل شما را مختل کنند. این، همراه با اثر آرامبخش آنها، می‌تواند باعث نگرانی‌های زیادی برای افراد مبتلا به مشکلات حرکتی و آرتریت شود.
پزشکان اغلب فقط برای استئوآرتریت شدید یا استفاده بسیار محدود برای درمان این عارضه، مخدرها را تجویز می‌کنند. همچنین ممکن است آنها را در صورت بهبودی پس از جراحی تجویز کنند. هنگام مصرف این داروها از نوشیدن الکل به شدت اجتناب نمایید.
کالج آمریکایی روماتولوژی (ACR) و بنیاد آرتریت (AF)، به صورت مشروط ترامادول (Ultram) را برای درمان آرتروز زانو، دست یا مفصل ران توصیه می‌کنند.
با پزشک خود مشورت کنید
در حال حاضر هیچ درمانی برای آرتروز وجود ندارد، اما داروها می‌توانند به شما در مدیریت بیماری کمک کنند.
پزشک شما ممکن است انواع درمان‌های خوراکی، تزریقی یا موضعی را بر اساس نیازهای درمانی خاص شما تجویز کند.
با پزشک خود همکاری کنید تا بهترین گزینه درمان دارویی را برای شما در نظر بگیرد.
