به یاد داشته باشیم که تشویق کودکان جهت شرکت در فعالیت های ورزشی و تناسب اندام هرگز زود نیست. پزشکان عقیده دارند که شرکت در فعالیت های مختلف موجب توسعه مهارتهای حرکتی و تقویت عضلات شده و باعث کاهش ریسک مرتبط با گسترش آسیب های ناشی از بیش تمرینی می گردد. بر اساس اصول فعالیت جسمانی، کودکان حداقل ۱ ساعت در روز باید ورزش نمایند. این مدت زمان شامل تمامی فعالیت های کودک اعم از دویدن ها، بازی کردن ها و فعالیت های بدنی روزانه می باشد.
دستورالعمل های زیر به شما جهت انتخاب فعالیت های آمادگی جسمانی برای کودکان تان کمک می نماید.
کودکان زیر ۵ سال
کودکان پیش دبستانی می توانند در ورزشهایی چون، ژیمناستیک، دو، شنا و حتی ورزشهای تیمی سبک شرکت نمایند، به شرط آنکه انتظاراتمان واقع گرایانه باشد. هر نوع ورزش در این سن بایستی بصورت بازی باشد و نه بصورت رقابتی. اغلب کودکان این سنین هماهنگی کافی برای ضربه زدن به توپ را نداشته و مهارات های برخورد با توپ را در زمین بازی دارا نیستند.
کودکان پیش دبستانی تمایل بسیاری به آب دارند. مناسب است تا کودک خود را با آب آشنا سازید و سنین ۶ ماهگی تا ۳ سالگی بهترین زمان برای این کار است. این کار معمولا بهتر است با بازی حباب های هوای ایجاد شده در زیر آب شروع گردد، قبل از اینکه به آموزش شنای رسمی پرداخته شود. بچه ها آمادگی آموختن کنترل تنفس، غوطه ور شدن بر روی آب و ضربه زدن به آب را در سن ۴ تا ۵ سالگی خواهند داشت.
کودکان ۶ تا ۸ سال
کودکان این سن به اندازه کافی رشد کرده اند که قادر به پرتاب و حرکت دادن توپ باشند. آنها همچنین می توانند حرکات ژیمناستیک را اجرا کنند و بر روی دوچرخه بنشینند و بر پدال آن فشار وارد نمایند و آنرا برانند. حالا زمان آن است که کودکان به فعالیت ورزشی و تناسب اندام بپردازند.
ورزش های مختلف فشارهای متفاوتی بر صفحات رشد استخوان ها وارد می نمایند، و این تنوع فشار کمک می کنند به رشد و نمو متعادل کل اندام ها. آسیب های ناشی از تمرین بیش از اندازه، نظیر استرس فراکچر و درد پاشنه پا در بازیکنان فوتبال، بطور فزاینده ای رایج هستند و اتفاق می افتند وقتی که کودکان بین فعالیت های ورزشی به مدت طولانی فاصله می اندازند.
کودکان ۹ تا ۱۱ سال
هماهنگی چشم و دست در واقع در این مرحله از سن شروع می گردد. کودکان معمولاً قادر به ضربه زدن و پرتاب دقیق یک توپ بیس بال و ضربه به توپ گلف با چوب و یا ضربه به توپ تنیس با راکت می باشند. در این سن تشویق به رقابت خوب است، به شرط آنکه تمام تمرکز بر برنده شدن نباشد. اگر کودکان علاقه مند به شرکت در فعالیت هایی نظیر مسابقات سه گانه یا دوهای استقامتی هستند، تا زمانی که این فعالیت های همراه با آموزش بوده و مصرف کافی مایعات رعایت گردد مطمئن است.
کودکان ۱۲ تا ۱۴ سال
بچه ها زمانی که به سن نوجوانی می رسند، ممکن است علاقه مند به ساختار ورزش های سازمان یافته نباشند. آنها ممکن است بخواهند بنشینند و تمرکز کنند، یا به تمرینات بدنسازی عضلات بپردازند. وقتی کودک به سن بلوغ نرسیده است، از تمرینات با وزنه بایستی منع گردد. کودک در این سن بجای تمرینات با وزنه بایستی تشویق گردد تا از وسیله کم خطر همچون باندهای کشی یا تویوب های کشی استفاده نماید، بعلاوه تمرینات با استفاده از وزن بدن شبیه اسکات و شنای سوئدی مناسب هستند.
این تمرینات موجب گسترش قدرت بدون در معرض خطر قرار دادن استخوان ها و مفاصل می گردند. کودکان پیش دبستانی نبایستی هرگز کوشش نمایند تا یک تکرار بیشینه را در سالن های بدنسازی اجر نمایند. کودکان در معرض بیشترین خطر و آسیب در دوره جهش رشدی قرار دارند، که در طی سال های اولیه نوجوانی تجربه می گردد. کودکی که از وزنه سنگین استفاده می کند یا از تکنیک غلط هنگام پرتاب کردن یا دویدن استفاده می کند، می تواند دچار شکستگی استخوان ها گردد.
کودکان ۱۵ ساله و بالاتر
به محض اینکه نوجوان شما به بلوغ رسید و آمادگی بلند کردن وزنه را داشت، از وی بخواهید که یک دوره آموزش تمرینات با وزنه را زیر نظر متخصص امر بگذراند. تاکنیک ضعیف می تواند به عضلات صدمه بزند و سبب شکستگی گردد.
اگر فرزند دبیرستانی شما علاقه مند به فعالیت های استقامتی شبیه ورزش های سه گانه یا ماراتون می باشد، هیچ دلیلی برای نه گفتن به او وجود ندارد. فقط مراقب تغذیه و کم آبی باشید، و علائم بیماری مرتبط با گرمازدگی را به وی بیاموزانید. بخاطر بیاورید که آموزش مناسب برای نوجوانان بسیار اهمیت دارد. انجام بسیاری از رشته های دو و میدانی نیاز به سنین پایین دارد.
بنا نهادن یک ساختار بدنی سالم برای گزار از کودکان به بزرگسالی اهمیت دارد. کودکان بطور طبیعی فعال هستند و انجام تشویق درست و راهنمایی های کافی جهت داشتن تناسب اندام بسیار حاوز اهمیت است که برای او عادات ماندگار را ایجاد خواهد کرد.
